هوای حوصله باران نه ، طوفانی است !

از گفتن ذکر زیر لب 

تا قبل از ورود به دانشگاه هر موقع بلااستثنا مشکلی داشتم بالاخره یه جوری درست میشد 

یه اتفاقی میافتاد و مسئلم حل می شد میرفت پی کارش یا به مرحله ای می رسید که کاری از دست کسی ساخته نبود و بعدا فرصت جبرانش پیدا می شد 

اما حالا 

نه تنها یه مشکل نیست که چند تا چند تا اوار شده رو سرم 

و من به معنای واقعی کلمه باید باهاشون بجنگم 

من از کی تا حالا انقدر حواس پرت شدم که خودم یادم نیست ؟

از کی تا حالا انقدر احساس تنهایی می کنم؟

از کی تا حالا برای خدا یه جوری شدم که دستشو پشتم حس نمی کنم ؟

از کی تا حالا خونمون اوضاعش به هم ریخته شده و همه به چشم نقد به بقیه نگاه می کنن ؟

بزرگ شدن انقدر سخت بود و من خبر نداشتم ؟

حالا یعنی الان بزرگ شده ام ؟

بلدم مدیریت کنم خودمو حسمو عصبانیت و خوشحالیمو ؟

.

.